Beëindiging van conflict: het verlangen naar zekerheid en de val van dualiteit We zoeken allemaal naar rust, zekerheid en een einde aan innerlijk conflict. Maar wat als precies dat zoeken ons gevangen houdt in strijd? De filosoof Krishnamurti stelt dat ons verlangen naar het blijvende, naar zekerheid, naar troost en houvast de bron is van ons lijden. In deze blog wil ik dit inzicht stap voor stap verkennen en vertalen naar de praktijk van dagelijks leven, coaching en ACT (Acceptance and Commitment Therapy). 

Orde zoeken in wanorde en waarom dat niet werktWe willen allemaal rust, overzicht en balans in ons leven. We proberen structuur aan te brengen, doelen te stellen, beter te worden. Maar wat als onze zoektocht naar orde juist de oorzaak is van innerlijke wanorde?

Hoe je uit oude patronen stapt en kiest voor wat echt belangrijk isSoms belanden we in een terugkerend spel zonder dat we het doorhebben. We voelen ons slachtoffer van omstandigheden, raken gefrustreerd en gaan klagen, of proberen juist alles voor een ander op te lossen. Deze rollen – slachtoffer, aanklager en redder – vormen samen de bekende dramadriehoek. Het zijn automatische patronen die vaak ontstaan uit angst, onzekerheid of oude pijn. Maar ze brengen zelden echt verbinding of groei.

Hoe je overtuigingen kunt transformerenVeel mensen dragen – vaak zonder het echt te beseffen – negatieve overtuigingen met zich mee over hun eigenwaarde. Overtuigingen die diep zijn ingeworteld, bijvoorbeeld door ervaringen uit het verleden of door het altijd maar ‘sterk’ moeten zijn. Denk aan gedachten als: "Ik ben niet genoeg", "Het is mijn schuld", of "Ik ben zwak". Deze overtuigingen kunnen als een donkere bril werken waardoor je de wereld en jezelf bekijkt.

Hoe je brein je uitnodigt tot moedWe kennen het allemaal: het hart dat sneller gaat kloppen, de adem die omhoog schiet, de spanning in je lijf als een onzichtbare vijand. Angst. Een oergevoel dat ons waarschuwt voor gevaar, maar ook vaak in de weg staat van wat we écht belangrijk vinden.

Mel Robbins en ACT: wat doen we met dat ene keuzemoment?Stel je voor: je staat op het punt iets belangrijks te doen. Een gesprek aangaan, iets uitspreken, of juist ergens “nee” tegen zeggen. En dan gebeurt het: je hoofd springt ertussen. “Wacht even, dit is spannend. Wat als het misgaat? Straks vinden ze je lastig.” Herkenbaar?

Een ACT-perspectief op Tommy Wieringa’s essay

Neuro-affirmatieve ACT: therapie die ruimte maakt voor verschilSteeds vaker hoor je de term neurodiversiteit in de hulpverlening. Maar wat betekent het eigenlijk als je je therapie écht wilt afstemmen op mensen met bijvoorbeeld autisme, ADHD of andere vormen van neurodivergentie? En hoe past Acceptance and Commitment Therapy (ACT) daarbij? In deze blog neem ik je mee in de kern van neuro-affirmatieve ACT – en hoe ik die toepas in mijn werk met jongeren en volwassenen.

ACT-perspectief op de visie van Jim van OsDe geestelijke gezondheidszorg staat op een kruispunt. In een recent artikel in Medisch Dossier (zie bijlage) pleit psychiater Jim van Os voor een fundamenteel andere kijk op psychisch lijden. Niet langer zouden diagnoses en behandelprotocollen centraal moeten staan, maar de unieke ervaring van de mens achter de klachten. Als ACT-therapeut herken ik veel in zijn verhaal — en zie ik hoe Acceptance and Commitment Therapy (ACT) aansluit bij deze noodzakelijke verandering.

‘Therapie = geen therapie’: hoe Krishnamurti mijn praktijk beïnvloedtJiddu Krishnamurti was wars van therapie. Hij had weinig op met therapeuten, methodes of het idee dat iemand anders jou zou kunnen helpen ‘beter te worden’. Toch is juist zijn gedachtegoed voor mij een diepe bron van inspiratie in mijn werk als ACT-therapeut.

Het brein als gevangenis – en hoe je de sleutel vindtWe zitten allemaal in een gevangenis. Geen met tralies of muren, maar eentje tussen onze oren. Ons brein is gebouwd om te overleven, niet om ons gelukkig te maken. Het is een meester in het herhalen van oude verhalen, het voorspellen van rampscenario’s en het vermijden van pijn. En dat allemaal met de beste bedoelingen. Maar wat als die innerlijke stem, dat constante denken, juist is wat ons gevangen houdt?

In onze drukke wereld is meditatie vaak verworden tot een prestatie. Een oefening die je "goed" moet doen, om ergens te komen: rustiger worden, minder piekeren, je beter voelen. Maar wat als meditatie helemaal niet bedoeld is als een route naar iets anders? Wat als het, zoals Alan Watts zegt, simpelweg een manier is om te zijn, zonder doel?